Paper Poetry – Μαριγώ Κάσση – Xin Song

Η έκθεση Paper Poetry, όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Α. Παπατζανάκη, παρουσιάζει την εξαιρετική δουλειά δύο γυναικών εικαστικών, της Μαριγώς Κάσση και της Xin Song, οι οποίες έχουν μια βαθιά σχέση με το χαρτί, που το χρησιμοποιούν ως μέσο έκφρασης.
Παρά τη διαφορετική καταγωγή και το καλλιτεχνικό τους υπόβαθρο, και οι δύο δημιουργούν τα έργα τους με μια χρονοβόρα διαδικασία που απαιτεί ιδιαίτερη δεξιοτεχνία.
Στην έκθεση παρουσιάζονται μια εγκατάσταση και μια σειρά επίτοιχων έργων από κάθε καλλιτέχνιδα.
Τα ευαίσθητα και αιθέρια έργα τους βρίσκονται σε διάλογο μεταξύ τους, ενώ συγχρόνως αλληλοεπιδρούν με τη στιβαρότητα του ιστορικού πέτρινου κτηρίου στο οποίο παρουσιάζονται.

Το κτήριο, γνωστό ως το «Μεγάλο Αρσενάλι», άρχισε να κατασκευάζεται το 1585 από τον Ενετό Προβλεπτή Alvise Grimani και ολοκληρώθηκε το 1600. Το πρόσθιο τμήμα του κτηρίου, όπου γίνεται η έκθεση, λειτουργούσε ως νεώριο, ενώ το πίσω ως οπλοστάσιο. Το 1872 κατεδαφίστηκε ο θόλος του νεωρίου, κατόπιν μεσολάβησης του Τούρκου Διοικητή Κρήτης Ρεούφ Πασά, προκειμένου να χτιστεί ο πρώτος όροφος για τη στέγαση του Σχολείου της Χριστιανικής Κοινότητας της πόλης. Το κτίριο φιλοξένησε αρκετές σημαντικές δημόσιες λειτουργίες. Από το 1892 στέγασε θεατρικές παραστάσεις στη μεγάλη αίθουσά του, από το 1923 χρησιμοποιήθηκε ως δημόσιο νοσοκομείο και αργότερα ως Δημαρχείο από το 1928 έως το 1941. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το κτίριο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς και παρέμεινε χωρίς στέγη για αρκετά χρόνια. Αποκαταστάθηκε το 1997-2002 και σήμερα, λειτουργεί ως το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, φιλοξενώντας στους χώρους του σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα, καλλιτεχνικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις.

Η ιστορικότητα του κτιρίου οδήγησε στην επιλογή της εγκατάστασης της Μαριγώς Κάσση Παρουσίες – Απουσίες, που είναι επικεντρωμένη στην εξερεύνηση των εννοιών της μνήμης, της απώλειας, της παρουσίας και της απουσίας. Η εγκατάσταση περιλαμβάνει πολλά μικρά χάρτινα ενδύματα που κρέμονται από την οροφή, σχηματίζοντας έναν κόσμο με μοναδικούς, δικούς μας ανθρώπους, του άλλοτε και του τώρα. Χρησιμοποιώντας τη διαφάνεια, την αιώρηση, και τα υπέροχα χειροποίητα γιαπωνέζικα χαρτιά, η Κάσση δημιουργεί ένα μαγικό και καθηλωτικό περιβάλλον για να το εξερευνήσουν οι θεατές. Εκτός από την εγκατάσταση, η Μαριγώ Κάσση παρουσιάζει και μια σειρά από επίτοιχα έργα που πραγματώνονται με μια επίπονη, σχολαστική διαδικασία. Δημιουργεί το υλικό της, το οποίο γίνεται αρχικά το υπόστρωμα και τελικά εξελίσσεται στην τελική επιφάνεια του έργου. Χρησιμοποιώντας χειροποίητο χαρτί, η καλλιτέχνις κερώνει, σκίζει, συνδέει με κλωστές και χρωματίζει το χαρτί για να δημιουργήσει μοναδικά έργα τέχνης.

Τα έργα της Xin Song χρησιμοποιούν επίσης χαρτί αλλά με διαφορετική τεχνική προσέγγιση. Επηρεασμένη από την παραδοσιακή κινεζική χαρτοκοπτική, την οποία έμαθε από αγρότες σε νεαρή ηλικία, η Xin Song χρησιμοποιεί τις δικές της φωτογραφίες, εικόνες περιοδικών και διάφορα χαρτιά για να δημιουργήσει μεγάλες εγκαταστάσεις για συγκεκριμένες τοποθεσίες. Τα θέματά της κυμαίνονται από αφηρημένα φυτικά μοτίβα μέχρι αστικές σκηνές που αντικατοπτρίζουν τις εμπειρίες της ζωής της στη Νέα Υόρκη. Επέλεξα για αυτήν την έκθεση, εμπνευσμένη από την αρχική χρήση του κτιρίου και την εγγύτητά του με το νερό, μια σειρά από κολλάζ της Xin Song με τίτλο Wave (Κύμα) εμπνευσμένα από το νερό και τα κύματα, φιλοτεχνημένα με επικόλληση διαφορετικών τύπων χαρτιού, που έχουν κοπεί με το χέρι. Επιπλέον, η ασπρόμαυρη εγκατάστασή της, με τίτλο “Message from Nature – Fog Forest” παραπέμπει σε ένα ομιχλώδες δάσος από κομμένο χαρτί, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που χρησιμεύει ως οδυνηρή υπενθύμιση των τρομερών συνεπειών της αλόγιστης κοπής δέντρων, της ρύπανσης, και της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Η έκθεση Paper Poetry φέρνει σε διάλογο τα μοναδικά έργα αυτών των δύο ταλαντούχων εικαστικών, αναδεικνύοντας τις ποικίλες δυνατότητες δημιουργίας με χαρτί, ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης.
Οι εγκαταστάσεις και τα έργα τους δημιουργούν ένα ευαίσθητο και οικείο περιβάλλον που προσκαλεί τους θεατές να αναλογιστούν τις σύνθετες ιδέες και έννοιες που εξερευνούν μέσα από την τέχνη τους.