Ταξίδι στην Ικαρία-Ουτοπία;

Ταξίδι στην Ικαρία-Ουτοπία;
Τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου στην αίθουσα Μίκης Θεοδωράκης στις 20.00 θα προβληθεί η ταινία “Ταξίδι στην Ικαρία-Ουτοπία;”.
Θα ακολουθήσει συζήτηση τον κ. Ζαχαριά Μουτούκια καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης στη Γαλλία.

Τίτλος: Ταξίδι στην Ικαρία –Ουτοπία; (JOURNEY TO IKARIA –UTOPIA)
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Έτος παραγωγής: 2021
Διάρκεια: 99.22
Είδος ταινίας: Ντοκιμαντέρ
Γλώσσα διαλόγων: Ελληνικά

Ο Σκηνοθέτης Μανώλης Παπαδάκης για την ταινία:

Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί ένα ταξίδι στη δική μας blue zone δηλώνοντας από την αρχή ότι «…αυτά που θέλω να πω είναι τόσα πολλά, που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ».

Το ταξίδι ξεκινά με το πιο όμορφο φεγγάρι που χαρίζει το νησί στη συνάντηση μητέρας γιού, περνά στην Ικαρία του χθες που μπερδεύεται στο σήμερα μέσα από τους πρωταγωνιστές, κι από εκεί στα δύσκολα παιδικά χρόνια , στο δανεικό φαγητό, την αίσθηση του άγριου Αιγαίου. Επισκέπτεται τον τόπο που γέννησε τους μύθους, τις καλομοίρες, το ξωτικό, το καλάμι που συντηρεί τη φωτιά, το όνειρο που έδωσε τη γέννηση, το σταμάτημα του χρόνου…

Παρακολουθεί την ιστορία της Θεοκτίστης που ξορκίζει την απειλή μιας αρπαγής και συνομιλεί με τις γυναίκες που κρατούσαν τα σπίτια, χορεύουν ζειμπέκικο σα να πετάνε και ακούει ιστορίες για την πορεία μέχρι τις σπηλιές του Μωυσέως.

Ακούει ιστορίες για το νόστο … για τη δυσκολία μιας ολόκληρης γενιάς να ομολογήσει τα συναισθήματα της, τη νύφη που στολίζει το σταυρό, τη μοναξιά και τις συζητήσεις που “έπρεπε να (ξανα)ξεκινήσουν από την αρχή”. Θυμάται το φόβο στα παλιά τα χρόνια, τους εξόριστους σα συγκάτοικους και διώχνει τη μελαγχολία, κρατά τη χαρά και την αγάπη για τη ζωή μέσα από τη χάρη του τάνγκο και του βαλς.

Βιώματα βρίσκουν κοινή συνισταμένη, ταυτίζεται η πορεία τους στα βήματα του ικαριώτικου που ξυπνά το Διόνυσο κι αφήνεται στο χορό… χορός κυκλικός, χορός ρυθμός, χορός ζωής … το νησί ταυτίζεται με τον εαυτό μας, το νησί ως τέλος (σκοπός), ως αγάπη, ως μοίρα…

Η Ικαρία συνεχίζει το ταξίδι της σαν ξεχασμένη κιβωτός, ξεπερνά τα γεωγραφικά της όρια και γίνεται έτσι απλά το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, η δική μας Ουτοπία.