ΣΤΑΘΟΥΛΑ Ράφτρα εκ Πόντου

Πρόσφυγας του Πόντου η Σταθούλα ήρθε στην Ελλάδα το ’23.

Ξακουστή μοδίστρα στον τόπο της, παντρεμένη με παιδιά και πολυτελές ραφτάδικο. Τη συναντούμε το 1950 στα  Χανιά, στο μικρό υπόγειο εργαστήρι της, να ράβει  και να συνομιλεί με το είδωλο της μάνας της. Εξιστορεί τη ζωή τους στον Πόντο αλλά και την περίοδο του ξεριζωμού. Μέσα από τις αναμνήσεις της, ζωντανεύουν πρόσωπα και γεγονότα από τη ματωμένη γη του Πόντου.

«Πολλά από εκείνα τα έρμα κορμάκια των παιδιών, που ξέσκισαν οι λύκοι, τα είχα ντύσει εγώ. Τους είχα ράψει μωρουδιακά, σεντονάκια, φουστανάκια, ποδιές και παλτουδάκια. Είχα ράψει και στις κοπέλες νυφικά, φορέματα ζακέτες και προικιά. Είχα ακούσει να μου μιλούν για σχέδια κι όνειρα, τους έρωτές και τις στεναχώριες τους.

Κι έφτασαν οι μαύρες μέρες της σφαγής κι άκουα τα κλάηματα των παιδιών και τα ουρλιαχτά των γυναικών, που τις χτυπούσαν και τις βίαζαν οι Τούρκοι. Αχ! εκείνα τα ουρλιαχτά, που έσμιγαν με τα ουρλιαχτά των λύκων τις παγωμένες νύχτες, σφράγισαν την ψυχή μου!…»