“Χάνγιο”

Στο έργο του Γιούκιο Μισίμα “Χάνγιο” μια νεαρή κοπέλα η Χανάκο πηγαίνει κάθε μέρα στον σταθμό του τρένου και περιμένει με μια ανοιχτή βεντάλια στα χέρια.
Ελπίζει ότι θα συναντήσει τον αγαπημένο της με τον οποίο αντάλλαξαν βεντάλιες πριν χρόνια ως εγγύηση ότι κάποια μέρα θα ξανασυναντηθούν…

“ Το σώμα μου είναι γεμάτο αναμονή. Το σούρουπο έρχεται πάντα για το νυχτολούλουδο και η αυγή για τη λάμψη του πρωινού, μα εγώ περιμένω, λιώνω, ναι, το σώμα μου είναι γεμάτο αμέτρητες βελόνες που το τρυπούν.”

Το θεατρικό έργο Χάνγιο του Γιούκιο Μισίμα θα παρουσιαστεί από τους : Μαρία Μαλαξιανάκη, Βικέντιο Μηλογιαννάκη, Δέσποινα Πολλαναγνωστάκη και Παύλο Βιολάκη Πολλαναγνωστάκη, στο θέατρο ” Δημήτρη Βλησίδη” στην οδό Μαριδάκη και Ακτή Μιαούλη στην παραλία του Κουμ Καπί, στις 30 Σεπτεμβρίου και 1 Οκτωβρίου στις 9:30 μ.μ.

Ο Γιούκιο Μισίμα ( 1925-1970) θεωρείται από πολλούς ως ο σημαντικότερος Ιάπωνας συγγραφέας του 20ου αιώνα. Έχει γράψει σπουδαία λογοτεχνικά έργα, δοκίμια , μοντέρνα θεατρικά έργα Νο και Καμπούκι. Ασχολήθηκε με την υποκριτική και την σκηνοθεσία. Υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας.

Κάποιες πληροφορίες για το έργο Χάνγιο
Η ιστορία της “ Χάνγιο” ξεκινάει στην αρχαία Κίνα κατά την διάρκεια της Δυναστείας των Χαν . Η λαίδη Xahjo μια από τις συζύγους του αυτοκράτορα Cheng όταν χάνει την αγάπη του αυτοκράτορα από την Zhao Feiyah γράφει ένα ποίημα με τον τίτλο “ Ενχάνκο”.
Στο ποίημα αυτό μια γυναίκα παρομοιάζεται με βεντάγια που χρησιμοποιεί ο εραστής της για να δροσιστεί από την ζέστη του καλοκαιριού και όταν έρχεται το φθινόπωρο την ξεχνάει…
Από τότε συχνά μια εγκαταλελειμμένη γυναίκα ονομάζεται Βεντάγια του Φθινοπώρου.

Το ποίημα αυτό αποτέλεσε έμπνευση για τον Zeami ο οποίος έγραψε γύρω στα 1400 μ.Χ. ένα θεατρικό έργο Νο με τον τίτλο “Χάνγιο”.
Στο έργο αυτό ένας αριστοκράτης και μια yujo ερωτεύονται και ανταλλάζουν τις βεντάγιες τους ως εγγύηση της αγάπης τους. Όταν χωρίζονται, το κορίτσι παύει να εξυπηρετεί τους πελάτες του πανδοχείου , φεύγει και μέσα στην περιπλάνηση της φτάνει σε ένα ναό. Ο αγαπημένος της αφού την έψαξε στο πανδοχείο, με ραγισμένη καρδιά φτάνει στον ίδιο ναό. Κάποιος ζητάει από το κορίτσι που μοιάζει να έχει τρελαθεί , να τους διασκεδάσει. Η κοπέλα χορεύει εκφράζοντας με την βεντάγια όλο της τον πόνο. Ο αγαπημένος της αναγνωρίζει την βεντάγια του και το έργο του Zeami τελειώνει με την επανένωση των εραστών.