Μια μέρα πριν το ρεσιτάλ πιάνου που δόθηκε στο Μεγάλο Αρσενάλι στις 25 Μαρτίου 2022 συναντήσαμε την Κωνσταντίνα Βιδαλάκη. Σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες και λίγο πριν την τζενεράλε μας απάντησε σε μερικές σύντομες ερωτήσεις με σκοπό να τη μάθουμε λίγο καλύτερα.
Ε: Ο χώρος των κλασικών συνθετών είναι ανδροκρατούμενος ή υπάρχει και η γυναικεία παρουσία;
Α: Η αλήθεια είναι ότι τα σκήπτρα της κλασικής μουσικής τα είχαν για πολλά χρόνια οι άντρες, γι’ αυτό και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες που γνωρίζουμε είναι άντρες. Ωστόσο γίνεται μια σημαντική προσπάθεια να αναδειχθούν τα έργα γυναικών συνθετριών των προηγούμενων αιώνων που ήταν για πολύ καιρό στην αφάνεια όπως πχ Clara Schumann, Nadia Boulanger, Rebecca Clarke αλλά και να ακουστεί το έργο των συνθετριών του αιώνα μας
Ε: Περίγραψε το ιδανικό πρωινό Κυριακής για εσένα
Α: Ξεκινάει με κάποιο κουαρτέτο του Schubert και συνεχίζει με μια βόλτα στο δάσος ή στη θάλασσα.
Ε: Πιο καλή σχέση έχεις με το παρελθόν ή το μέλλον;
Α: Είμαι ευγνώμων για το παρελθόν , ανυπομονώ για το μέλλον αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να συνειδητοποιώ το παρόν.
Ε: Αν ο Chopin ήταν χρώμα, ποιο χρώμα θα ήταν; Ο Janáček;
Α: Ο Chopin ένα απαλό χρώμα, ένα ροζ, ενώ για τον Janáček, θα έλεγα μωβ.
Ε: Είχες σκεφτεί πότε να σπουδάσεις κάτι άλλο πέρα από το πιάνο;
Α: Είχα δώσει πανελλήνιες και είχα περάσει στο πολυτεχνείο Κρήτης, αλλά πότε δε σκέφτηκα να ακολουθήσω κάτι άλλο εκτός του πιάνου. Από πάντα είχα αυτή την ανάγκη έκφρασης και δημιουργικότητας. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο.
Ε: Όταν πήρες την απόφαση να γίνεις πιανίστρια υπήρξε πιο πολύς φόβος ή χαρά; Λόγω της υφιστάμενης αστάθειας των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων.
Α: Χαρά! Δεν ένιωσα σε κάποια φάση φόβο. Η τέχνη από μόνη της ολοκληρώνει τον άνθρωπο και αυτό θέτω σαν προτεραιότητα. Ο παράγοντας του βιοποριστικού εννοείται υπάρχει αλλά είναι κάτι που ο κάθε καλλιτέχνης το γνωρίζει όταν ξεκινάει και στη δική του ζυγαριά η καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία κερδίζει.
Ε: Όταν παίζεις μουσική το μυαλό σου ταξιδεύει ή έχεις στο νου σου μόνο το εδώ και το τώρα της συναυλίας;
Α: Όταν είμαι στη σκηνή είμαι παρούσα στο εδώ και στο τώρα, αλλά οι στιγμές στις πρόβες κατά τις οποίες μπορεί να ανατρέξω μέσα μου σε κάποια εικόνα, χρώμα ή μυρωδιά επηρεασμένη από κάποιο κομμάτι, με συνοδεύουν κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης ακόμα και στη συναυλία.
Ε: Με ποιο κομμάτι θα έδενες τα τελευταία 3 χρόνια της επικαιρότητας;
Α: Με τον Beethoven και τη σονάτα “The storm”. Είναι αρκετά δραματικό, έχει το στοιχείο της μάχης και της απόγνωσης. Γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Είναι ένα κομμάτι που θα παίξω στο ρεσιτάλ του Σαββάτου.
