Ιφιγένεια εν αυλίδι

«Η θυσία είναι μια υπόθεση καθημερινή. Συμβαίνει αθόρυβα κάθε στιγμή. Σε κάθε εποχή. Η Ιφιγένεια αποχωρίζεται πρώτα την αθωότητα συνειδητοποιώντας την σκληρότητα του κόσμου αυτού, κι ύστερα τη ζωή της».

Την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, παρουσιάζει η 5η Εποχή Τέχνης σε συνεργασία με την Ars Aeterna. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Θέμης Μουμουλίδης.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 19 και 20 Αυγούστου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου και θα πραγματοποιήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Το έργο
Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο.
Η Ιφιγένεια θυσιάζεται για έναν μάταιο και καταστροφικό επεκτατικό πόλεμο. Όμως η μεγαλύτερη θυσία είναι η βίαιη ωρίμανση της ηρωίδας, που αδυνατεί να κατανοήσει τους λόγους που οδήγησαν τον πατέρα της να την προσφέρει στο μαχαίρι του μάντη.
Έπειτα από είκοσι χρόνια Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Ευριπίδης μοιάζει να αναρωτιέται: “είναι δυνατή μια αλλαγή παραδείγματος”;
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα, και ενώ βιώνουμε τα πρώτα συμπτώματα ενός δυστοπικού μέλλοντος, που εμείς απεργαστήκαμε, αναρωτιόμαστε ακόμη: “είναι άραγε δυνατή μια αλλαγή παραδείγματος”;
Σε ολόκληρο το έργο το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν, προμηνύοντας τα τρομερά μελλούμενα. Παρόν, παρελθόν και μέλλον συγχωνεύονται μέσα στο έργο, σε μια και μόνη ματωμένη πραγματικότητα.

Η παράσταση
Στην παράσταση, η σκηνοθετική ανάγνωση επιχειρεί τη δημιουργία δυο διαφορετικών χρονικών επιπέδων. Υπάρχει ο χρόνος του μέλλοντος, όπου διαδραματίζεται για μια ακόμη φορά η ίδια ιστορία, με τους ήρωες να συγκρούονται ανελέητα, σαν τίποτε να μη διδάχθηκαν, και το σύγχρονο παρόν, όπου μια συντροφιά νέων γυναικών (χορός) συναντιούνται με την ιστορία που γνωρίζουν καλά, και που αυτή τη φορά έρχεται από το μέλλον, σαν εφιάλτης. Όσο προχωρά το έργο, τα δύο επίπεδα συγκλίνουν, καθώς οι νέες γυναίκες του χορού συνειδητοποιούν ότι ίσως παρακολουθούν σκηνές από το δικό τους μέλλον.

Η νέα μετάφραση του έργου, που υπογράφει η Παναγιώτα Πανταζή, αποσκοπεί σ’ έναν σύγχρονο λόγο, με έμφαση στην διαβρωτική ειρωνεία και αμφισημία, αλλά και στην ανάδειξη των λυρικών στοιχείων.

Ο συνθέτης Σταύρος Γασπαράτος, στοχεύει στην δημιουργία ενός ολοκληρωμένου μουσικού έργου, βασισμένου στην Ιφιγένεια.